Dat de bibliotheek lijdt niet alleen
onder de effecten van de populistische politiek maar ook aan haar eigen
irrelevantie is de constatering van Marcel Möring in zijn artikel ‘Gamen doe je
maar thuis’ in De Groene Amsterdammer.
Hierin beweert Möring dat de
bibliotheek wanhopig is en van
gekkigheid niet meer weet hoe zij het publiek binnen kan krijgen. Als voorbeeld
geeft hij de game middagen in de Amsterdamse bibliotheek of de Twitter
workshops in de bieb Assen. Volgens Möring moet de bibliotheek, om te kunnen
overleven, terug naar de kern: studie en collectie.
Voor een gedeelte geef ik Möring
gelijk. De Bibliotheek dient zich te houden aan haar opdracht: ‘het bieden van open toegangspoort tot
kennis, die een essentiële voorwaarde schept voor levenslang leren,
onafhankelijke besluitvorming en culturele ontwikkeling van individuen en
groeperingen’ Maar wat Möring in zijn
betoog uit het oog verliest is dat de 21e eeuw vraagt om andere middelen om
deze edele opdracht uit te voeren.
Die middelen van de bibliotheek zijn
'al enige tijd krakkemikkig en sleets', zegt hoogleraar Bibliotheekwetenschap
Frank Huysmans . Jarenlang was het
voldoende om een boekenkast te vullen en neer te zetten in de bibliotheek. Maar
wie tegenwoordig iets wil weten, vindt zijn informatie met Google. En als we
een boek of film zoeken, dan is het vaak aantrekkelijker om via Amazon, Bol of iTunes te bestellen.
De conclusie dat de bibliotheek uit
wanhoop en verwarring een game event of een twitter workshop organiseert is
niet juist. Deze activiteiten zijn nodig voor het ‘mediawijs maken’ van een breed publiek. En spelen is niet ‘just fun’ maar is ook contacten leggen met
onbekenden en van elkaar leren. Pas geleden zijn er gesprekken gestart tussen
Seats2Meet en verschillende openbare bibliotheken om tot een 'Bieb2Meet' te
komen: een plek waar bibliotheekbezoekers elkaar ontmoeten, van elkaar leren en
elkaar inspireren.
Enter de bieb en play!
